شـــرم داریم یلان! حـــــال کــــه صیادی نیست
پس سبب چیست کــــــه گلخانه آبــــــادی نیست
خون گــــــل، ریخته در دامن گلشن، کـــــم بود
آنچـــه بـــــاغنچه نمــــودیــــــد، ره آدم بــــــود
تـــــا کنون یکسره از خصم شکـــــایت کــــردیم
سنگها را بـــــه سوی کـــــوه هـــــــدایت کردیم
هان! چه رفته است که خود آتش خرمن شده ایم
بذر پـــــاشان! ز چـــــه خود آفت گلشن شده ایم
گفتم از چـــــــاه برآییم، نه چـــــــاهی دگر است
گر به هر سو نــــگری چـــــاه سیاهی دگر است
حیف خـــــــونی کـــــه شقایق به چمن می ریزد
حسرتی کـــــز همـــــه ابنــــــای وطن می ریزد
