سهیل هوایی

آمـــــد بهار ای دوستــــان منزل سوی بستـان کنیــم

گـــرد غریبان چمن خیـــزید تــــا جولان کنیـــــــــم

امروز چون زنبورها پران شویم از گل بـــه گـــــل

تا در عسل خــانه جهان شش گوشه آبادان کنیـــــــم

آمد رسولی از چمن کــاین طبل را پنهان مــــــــزن

مـــا طبل خـــانه عشق را از نعره ها ویران کنیــــم

بشنـــو سماع آسمان خیـــــزید ای دیـــــوانگـــــــان

جـــانم فـــدای عاشقان امروز جان افشان کنیــــــــم

زنجیـــرها را بردریم مــاهر یکی آهنگـــــــریـــــم

آهن گـــــزان چون کلبتین آهنگ آتشدان کنیــــــــــم

چون کـــوره آهنگــران در آتش دل می دمیـــــــــم

کهن دلان را زین نفس مستعمـــل فــرمان کنیـــــــم

آتش در این عــالم زنیم وین چرخ را برهم زنیـــــم

وین عقل پا برجـــایرا چون خویش سرگردان کنیــم

کوبیم ما بی پا و سرگه پای میـــدان گــــــاه ســـــر

مــاکی به فـــرمان خودیـــم تا این کنیم و آن کنیــــم

نی نی چو چوگانیم مــا در دست شه گـردان شـــده

تــــا صد هـــزاران گوی را در پای شه غلطان کنیم

خـــامش کنیم و خامشی هم مـــــایه دیــــوانگیـسـت

این عقـــل باشـــد که آتشی در پنبــــــه پنهان کنیــم

نه ز دل بیرون تــــوانم نه دگــــر توان زاریست

همه شب زنده داریست همه اشک و انتظاریست

 ز کمین زلف آن مه نــه رهٌ گـــــریز بـــــاشـــد

که قسم نگاه نازش بسی سرکش و شکــــاریست

به مزار پـــاک بازان قسم است ز نـــاز چشمش

شرری ز سینه خیزد بــــــه دلم ز خــم کاریست

زرّه ُ وفــــــا نــــدارد نظری بـــــه مــــــا ندارد

که وفای نازنینان همــــــه اش فــــــریبکار یست

همـــــه شهر مـــاتم دل همــــــه بسته دل بمویش

همه در خیال وصلت همه در هــــــوای یاریست

نه دل و نه دین نهاده تو ز   حــال ما چی پرسی

که به بزم عاشقانش همــــه ناله است و زاریست

به دو چشــم مهوش او قسمت بس است " دانش"

کـه ز پشت شـــــــام ظلمت شفـــق امید واریست

چند بیت از مثنوی معنوی مولوی به عنوان تبرک درج میشود:

یـار  مـرا , غار مـرا , عشق  جگر  خـوار  مـرا                          یـار تـوئی , غار تـوئی ,    خواجه نگهدار مـرا

نوح تـوئی , روح تـوئی ,  فاتح و مفتوح تـوئی                        سینه   مشروح  تـوی   ,   بر  در  اسرار  مـرا

نـور تـوئی , سـور تـوئی , دولت منصور تـوئی                        مرغ کــه طور تـوئی  ,    خسته به منقار مـرا

قطره توئی , بحر توئی , لطف توئی , قهر تـوئی                    قند تـوئی  ,  زهر تـوئی  ,   بیش میازار  مـرا

حجره خورشید  تـوئی  ,  خانـه  ناهیـد   تـوئی                     روضه اومید تـوئی  ,   راه   ده   ای  یار   مـرا

روز تـوئی , روزه تـوئی , حاصل در یـوزه تـوئی                       آب تـوئی , کوزه تـوئی , آب ده  این بار مـرا

دانه تـوئی , دام تـوی , باده تـوئی , جام تـوئی                     پخته تـوئی , خام تـوئی , خام  بمـگذار مـرا

این تن اگر کم تندی   , راه دلم کم زنـدی                           راه شـدی تا نبـدی ,    این همه گفتار مـرا

*******

مرده  بدم  زنده  شدم  ،  گریه  بدم  خنده شدم                 دولت  عشق  آمد    و  من  دولت  پاینده  شدم

دیده  سیرست  مرا    ،   جان  دلیرست    مرا                    زهره  شیرست  مرا   ،       زهره   تابنده  شدم

گفــت که :    دیوانه نه ،   لایق  این  خانه     نه                  رفتم  و  دیوانه شدم    سلسله    بندنده  شدم

گفــت که : سرمست نه ، رو که از این دست نه                  رفتم و سرمست  شدم  و  ز   طرب آکنده  شدم

گفــت که :  تو کشته نه ،  در  طرب  آغشته  نه                  پیش  رخ  زنده  کنش  کشته   و    افکنده  شدم

گفــت که : تو زیر ککی ، مست خیالی و شکی                  گول شدم  ،  هول شدم ،   وز همه بر کنده شدم

گفــت که :   تو شمع شدی ، قبله این جمع شدی              جمع نیم  ،  شمع نیم  ،     دود     پراکنده شدم

گفــت که : شیخی و سری ، پیش رو و راه بری                   شیخ  نیم  ،    پیش نیم   ،   امر  ترا  بنده شدم

گفــت که :   با بال و پری ، من پر و بالت ندهم                    در  هوس  بال  و پرش   بی  پر   و  پرکنده شدم

گفت  مرا  دولت نو   ،    راه مرو    رنجه مشو                     زانک  من  از  لطف  و  کرم سوی  تو  آینده شدم

گفت مرا عشق کهن   ،    از  بر  ما  نقل  مکن                   گفتم  آری  نکنم  ،    ساکن  و    باشنده شدم

چشمه  خورشید توئی  ،   سایه گه  بید    منم                 چونک  زدی بر سر من    پست و   گدازنده شدم

تابش جان یافت دلم   ،  وا شد و بشکافت دلم                   اطلس نو  بافت دلم   ،   دشمن  این ژنده شدم

صورت جان وقت سحر ،   لاف همی زد ز بطر                      بنده و خربنده بدم  ،   شاه   و     خداونده شدم

شکر  کند   کاغذ   تو  از  شکر  بی  حد   تو                       کامد  او در  بر  من ،       با     وی   ماننده شدم

شکر  کند   خاک دژم  ،   از فلک و چرخ بخم                       کز  نظر   و   گردش   او    نور       پذیرنده  شدم

شکر کند چرخ فلک ،  از ملک و ملک و ملک                       کز کرم  و  بخشش  او  روشن   و  بخشنده شدم

شکر  کند  عارف  حق  کز  همه  بر  دیم سبق                   بر  زبر  هفت  طبق  ،        اختر  رخشنده شدم

زهره بدم  ماه  شدم    چرخ  دو  صد  تاه شدم                   یوسف  بودم   ز کنون     یوسف   زاینده   شدم

از توا م ای  شهره قمر ،  در  من و در خود بنگر                    کز  اثر   خنده    تو    گلشن      خندنده    شدم

باش  چو شطرنج روان  خامش و خود جمله زبان                 کز   رخ  آن  شاه  جهان  فرخ   و    فرخنده  شدم

*****

ای عاشقان , ای عاشقان من خاک را گوهر کنم                 وی مطربان    ,   وی مطربان دف شما  پر زر کنم

باز آمدم  ,  باز آمدم  ,  از پیش  آن یار آمدم                        در من نگر , در من نگر , بهر تو غمخوار آمدم

شاد آمدم , شاد آمدم ,   از جمله   آزاد آمدم                      چندین  هزاران  سال  شد  تا من بگفتار آمدم

آنجا روم ,  آنجا روم  ,      بالا بدم    بالا روم                       بازم رهان  ,  بازم رهان   کاینجا   بزنهار آمدم

من مرغ لاهوتی بدم  ,  دیدی که ناسوتی شدم                 دامش   ندیدم   ناگهان  در   وی   گرفتار آمدم

من نور پاکم ای پسر ,  نه مشت خاکم مختصر                    آخر صدف من نیستم  ,   من  در شهوار آمدم

ما را بچشم سر مبین ,  ما را بچشم سر ببین                   آنجا بیا  ,  ما را  ببین  کاینجا  سبکسار آمدم

از چار  مادر  برترم    وز  هفت  آبا  نیز هم                         من  گوهر  کانی  بدم     کاینجا   بدیدار آمدم

یارم به بازار آمدست , چالاک و هشیار آمدست                   ورنه  ببازارم  چه  کار   ویرا   طلب کار آمدم

ای شمس تبریزی  ,   نظر در کل  عالم کی کنی                 کندر  بیابان  فنا  جان  و  دل   افکار  آمدم

*****

اندک   اندک      جمع   مستان    می رسنـــد                    اندک   اندک       می  پرستان   می رسنـــد

دلنوازان    ناز  نازان                       در ره اند                     گلعذاران             از   گلستان   می رسنـــد

اندک   اندک       زین   جهان هست و نیست                     نیستان   رفتند   و     هستان    می رسنـــد

جمله     دامنهای     پر    زر      همچو     کان                    از    برای     تنگ        دستان    می رسنـــد

لاغران     خسته       از     مرعای       عشــق                   فربهان         و        تندرستان    می رسنـــد

جان      پاکان     چون      شعاع       آفتــاب                      از        چنان     بالا   بپستان     می رسنـــد

خرم    آن       باغی    که       بهر     مریــمان                    میوه های     نو   ز    مستان      می رسنـــد

اصلشان    لطفست   و  هم     واگشت    لطف                 هم   ز بستان   سوی     بستان  می رسنـــد

*****

دل من کار تــو دارد  ,     گل  گلنار  تــو دارد                        چه  نکوبخت  درختی   که برو بار تــو دارد

چه کند چرخ فلک را ؟ چه کند عالم شک را ؟                      چو  بر آن چرخ معانی مهش  انوار تــو دارد

بخدا   دیو   ملامـت     برهد   روز     قیامت                       اگر  او مهر  تــو دارد   ,    اگر اقرار تــو دارد

بخدا حور و فرشته  ,    بدو صد نور سرشته                        نبرد سر  ,  نپرد جان  ,    اگر انکار تــو دارد

تو کیی ؟  آنک ز خاکی تو و من سازی و گویی                    نه  چنان ساختمت من که کس انکار تــو دارد

ز  بلا های  معظم  نخورد  غم  , نخورد غم                        دل  منصور  حلاجی   ,    که   سر دار تــو دارد

چو ملک کوفت دمامه    بنه ای عقل عمامه                        تو  مپندار  که  آن  مه   غم  دستار  تــو دارد

بمر  ای خواجه زمانی  ,   مگشا هیچ دکانی                      تو  مپندار  که  روزی     همه   بازار  تــو دارد

تو   از   آن روز که زادی هدف نعمت و دادی                         نه   کلید   در   روزی      دل   طرار  تــو دارد

بن   هر  بیح  و   گیاهی   خورد  رزق  الهی                       همه وسواس  و  عقیله دل   بیمار تــو دارد

طمع روزی جان کن, سوی فردوس کشان کن                     که   ز هر برگ و   نباتش شکر انبار تــو دارد

نه کدوی  سر  هر کس  می  راوق تــو دارد                        نه هران دست که خارد گل بی خار تــو دارد

چو  کدو   پاک   بشوید   ز  کدو   باده بروید                        که  سر و سینه   پاکان   می  از آثار تــو دارد

خمش  ای  بلبل   جانها   که  غبارست زبانها                     که  دل  و جان   سخنها       نظر یار تــو دارد

بنما  شمس   حقایق   تو   ز   تبریز   مشارق                      که مه و شمس و عطارد غم دیدار تــو دارد

******

شمس  و قمرم آمد  ,   سمع و بصرم آمد               وان   سیم  برم  آمد    وان  کان زرم آمد

مستی   سرم    آمد       نور    نظرم آمد               چیز  دگر  ار  خواهی        چیز دگرم آمد

آن  راه   زنم   آمد  ,   توبه     شکنم آمد                وان یوسف سیمین بر ,      ناگه ببرم آمد

امروز به   از دینه     ,    ای مونس دیرینه                دی مست بدان  بودم , کز وی خبرم آمد

آنکس که همی جستم , دی من بچراغ او را           امروز   چو  تنگ  گل ,     بر  رهگذرم آمد

دو  دست کمر کرد او , بگرفت مرا در بر                   زان   تاج    نکورویان    نادر    کمرم   آمد

آن باغ و بهارش بین , وان خمر خمارش بین            وان هضم و گوارش بین چون گلشکرم آمد

از  مرگ  چرا ترسم    کو آب حیات آمد                   وز  طعنه چرا ترسم     چون او سپرم آمد

امروز    سلیمانم    کانگشتریم     دادی                 وان    تاج    ملوکانه    بر   فرق سرم آمد

از حد چو بشد دردم در عشق سفر کردم               یارب   چه سعادتها  که    زین سفرم آمد

وقتست   که می نوشم  تا برق زند هوشم            وقتست   که بر پرم    چون بال و پرم آمد

وقتست که در تابم چون صبح درین عالم                وقتست   که بر غرم   چون شیر نرم آمد

بیتی   دو    بماند   اما , بردند مرا  ,  جانا                جایی که جهان  آنجا  بس مختصرم آمد

وقتی شقایق مرد ، گلهای باغ همه ماتم گرفتند و از جویبار خواستند برای گریستن ، به آنها چند قطره آب قرض دهد . جویبار آهی کشید و گفت : آن قدر شقایق را دوست داشتم که اگر تمام آبهای من به اشک تبدیل شود و آنها را برای مرگ شقایق بریزم ، باز هم کم است .

گلها گفتند : راست می گویی ،

 چگونه ممکن بود با آن همه زیبایی ، شقایق را دوست نداشت ؟ 

 جویبار پرسید : مگر شقایق زیبا بود؟

 گلها گفتند : شقایق غالباً خم می شد و صورت زیبای خود را در آب شفاف تو می دید ، پس تو باید بهتر از هر کس بدانی که شقایق چقدر زیبا بود .

 جویبار گفت : من شقایق را برای این دوست می داشتم چون وقتی خم می شد و به من نگاه می کرد ، من میتوانستم زیبایی خود را در چشمان او تماشا کنم .

من کتاب درد را خواهم‌ گشود
بی‌امان و با‌امان خواهم‌سرود
قصه‌ای دارم سراسر ماجرا
قصه‌ای با گوش مردم آشنا
گوش‌کن از درد می‌گویم سخن
چیست غیر از درد مردم درد من؟
درد مردم چیست غیر از درد عشق؟
آفرین بر عشق و دستاورد عشق
یک نسیم از درد عشق است این بهار
آی! دستاورد عشق است این بهار
درد عشق آبستن بیداری است
انقلاب مست در هوشیاری است
اجتماع درد مردم را ببین
انفجار این تراکم را ببین
انفجار بغض‌ها نزدیک شد
باز هم فریاد من تحریک شد
پر کنید از اشک خونین جام چشم
بشکنید ای مردمان بادام چشم!
آی مردم! چشمها را وا کنید
آستین پلکها را تا کنید
آی مردم! خواب رنگین دیده‌ام
برف سنگین برف سنگین دیده‌ام
برف گفتم برف، آری برف بود
برف، سنگین بود و جای حرف بود
زندگانی بود مدفون زیر برف
آب حیوان چشمه خون‌ریز برف
جای پایی سرخ‌روی برف بود
جای پای زخم، زخمی ژرف بود
گرگ آدم‌خواره چالاک فقر
عشق را می‌خورد در کولاک فقر
فقر بر هر خانه‌ای می‌زد علم
عشق برفی می شد ایمان نیزهم
آی مردم خواب باران دیده‌ام
تا بخواهید اب باران دیده‌ام
اندک اندک قطره‌ها خیلی شدند
قطره قطره آبها سیلی شدند
اژدها سیل ایمانخوار بود
ریشه این اژدها بازار بود
اژدهای فقر هر سو می‌وزید
کفر در باروی ایمان می‌خزید
سیل در هر کوچه‌ای، می‌زد قدم
رحم جان می‌داد و وجدان نیز هم
آی مردم! چشمها را وا کنید
خواب خواب‌انگیز را رسوا کنید
چشم من از خواب دیدن سیرباد
خوابهای شوم بی‌تعبیر باد
دیده‌ام از ابرهای سربگون
بارش بی‌وقفه باران خون
خنده را دیدم که از لب می‌گریخت
کودکی نادان ز‌مکتب می‌گریخت
رو مگردانید از رخسار من
سر نجنبانید بر هشدار من
آی مردم مشتهاتان بسته باد
روحتان از صبر بیجا خسته باد
درد می‌گوید به من بیدار باش
هر زمان می می‌خوری هشیار باش
دوربینی ها غمینم می‌کند
بی غمی نزدیک‌بینم می‌کند
گیرم از نی ناله را بیرون کنم
داغ گل‌پیراهنان را بیرون کنم؟
من که می‌دانم تو پایت خسته است
هی بگو راه شهادت بسته است !
چند می گویی که چشمت را ببند
درد را بگذار و چون دلقک بخند!
من به درد آغشته‌ام از کودکی
برنمی آید ز‌دستم دلقکی
ای که گفتی دردها را وا کنم
رو به دنیای عروسکها کنم
می‌گذارم بعد از این تنها تو را
با عروسکخانه دنیا تو را
کوچکی دنیای کوچک مال تو
من نمی‌خواهم عروسک مال تو
غم نداری یک عروسک بی‌صدا
می‌کند پر حجم دنیای تو را
عشق را حقا مجازی کرده ای
با عروسک عشق بازی کرده ای
آه اگر درد رسیدن داشتی
عشق را بازی نمی‌انگاشتی
آی مردم ان طرف را بنگرید
قله دور هدف را بنگرید
تا به کی دم می‌زنید از بیش و کم
شرم دارم گریه از درد شکم
درد مستان نیست درد بیش و کم
بلکه درد هوشیاران نیز هم
آی نسلی نوجوان پرپر شده‌است
این پرستو تا پیام آور شده است
بهمنی از زیر بهمن سرزدید
سروری را تاج گل بر سرزدید
تخت شاهی هست اگر در یادتان
ماند زیر بهمن فریادتان
نسل‌ها این خاک خون نوشیده‌است
تا که این باغ ارغوان پوشیده‌است
آی مردم! خاک بر سر بادمان
کربلا را می‌برند از یادمان !
جان من مردم به قربان شما
ای فدای داغ پنهان شما
چهره را از خشم آتش‌گون کنید
ترس را از شهر دل بیرون کنید
عزم را بر غیرت سوزان نهید
داغ بر دست زراندوزان نهید
تا به کی از فقر،مردم جان دهند
زرپرستان سکه روی هم نهند
شیر خوردن تا کی از پستان غم
درد بسیار است و درمان نیز هم
گیرم از نی ناله را بیرون کنم
داغ می‌سوزد دلم را، چون کنم؟
آی مردم! خاک بر سر بادمان
کربلا را می‌برند از یادمان
دل هوای کربلا دارد همان
زین جدایی چشم می‌بارد همان
این بهشت آن سو همان در بسته‌است
تشنه می‌میریم و خم سربسته‌است
قدس در آن سو همان خون می‌خورد
سیلی از حال دگرگون می‌خورد
وای ما، کو حال دیگرگون ما
از تپش افتاده شاید خون ما
وای ما شاید نفس‌ها یخ زدند
سینه‌سرخان در قفس‌ها یخ زدند
عاشقان! باید نفس را تازه کرد
باز راه وصل را اندازه کرد
زادمان در آن سفر کافی نبود
آبمان در کوزه‌ها کافی نبود
آی! دریابید ایمن ایام را
روز تقسیم است ننگ و نام را
درد و داغ و آه و زاری مال ما
داغداری، سوگواری، مال ما
هر چه زیر آسمان، مال شما
تا حدو آن جهان، مال شما
اسب و میدان و شهادت، مال ما
هر چه اسباب عبادت مال ما
هر چه اسباب خوشی مال شما
مرگ و خواب و خودکشی مال شما
ای جوانان، درد ما را پیر کرد
می‌رویم و مرده ریگ ماست، درد
ما شماها را به سنگر کاشتیم
باخدا تنهایتان بگذاشتیم
پاس دارید انقلاب عشق را
شکر گویید انتخاب عشق را
گریه پوشیده کردم با قلم
ناله خواهم‌کرد، عریان نیز هم